ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑ
Ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας του νέου θανατηφόρου κορονοϊού τα εγκληματικά αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής αποκαλύφθηκαν σε όλη τους την έκταση, χρεοκοπώντας ξεκάθαρα την κυβερνητική προπαγάνδα και προσπάθεια να σκεπάσει τις ευθύνες της πίσω από:
- Τη θετική έκβαση της αντιμετώπισης του περσινού πρώτου κύματος, λόγω της συνειδητής πειθαρχίας του λαού στα μέτρα περιορισμού της περιόδου εκείνης
- Την επίρριψη όλης της ευθύνης στους εργαζόμενους, στη νεολαία και στο λαό για την αντιστροφή εκείνων των θετικών αποτελεσμάτων σε αρνητικά λόγω της άρνησής της να πάρει μέτρα προστασίας της υγείας των λαϊκών στρωμάτων εκεί όπου η επιδημία έβρισκε και βρίσκει ευκαιρία και χώρους εύκολης μετάδοσής της, τις μεγάλες τουριστικές μονάδες το καλοκαίρι, τα ΜΜΕ, τους χώρους εργασίας, τα δημόσια νοσοκομεία, τα σχολεία, τις δομές παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, όπως εργοστάσια, σούπερ- μάρκετ, γηροκομεία, δομές για μετανάστες- πρόσφυγες κ.α.
- Τη συκοφάντηση των αγώνων και των κινητοποιήσεων των εργαζομένων και του λαού σαν αιτίες διασποράς του ιού.
- Την αισχρή και πεισματική άρνησή της να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας με όλες τις κρίσιμα απαραίτητες και αναγκαίες υποδομές, με προσλήψεις προσωπικού- γιατρούς/νοσηλευτές – και ειδικά να επιτάξει τις δομές του ιδιωτικού τομέα υγείας, εντάσσοντάς τες στον ενιαίο κρατικό έλεγχο και σχεδιασμό για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Και φυσικά την προθυμία της να ικανοποιήσει απλόχερα την κυνική κερδοσκοπική απαίτηση των ιδιωτών.
Κι έτσι φτάσαμε στη έξαρση στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρεια Ελλάδα, που ανέβασε τον αριθμό των θυμάτων πάνω από τα 3000.
Κι έτσι φτάσαμε στη δεύτερη έξαρση στην Αττική και σε άλλες περιοχές (πχ Αχαΐα), που εκτίναξε το θλιβερό και μακάβριο νούμερο πάνω από 8000.
Κι έτσι φτάσαμε στο χυδαίο και κυνικό «και τι πειράζει που πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ 20% περισσότεροι ασθενείς». Είναι συνειδητοί δολοφόνοι αθώων.
Κι έτσι φτάσαμε στο «χτυπάμε, τρομοκρατούμε, φιμώνουμε, τιμωρούμε, διώκουμε, απολύουμε όποιον εξαντλημένο, ταλαιπωρημένο, αγανακτισμένο, διαμαρτυρόμενο και αιτούντα βοήθεια από την κυβέρνηση υγειονομικό, εργαζόμενο ή συνδικαλιστή σε δημόσιο νοσοκομείο».
Κι έτσι φτάσαμε στο «ευκαιρία να περάσουμε την αστυνομοκρατία στα πανεπιστήμια».
Κι έτσι φτάσαμε στο «ευκαιρία να περάσουμε την απαγόρευση των διαδηλώσεων».
Κι έτσι φτάσαμε στο «ευκαιρία να περάσουμε το 10ωρο, την απλήρωτη υπερωρία».
Κι έτσι φτάσαμε στο «ευκαιρία να περάσουμε το τσάκισμα του αγωνιζόμενου συνδικαλιστικού κινήματος».
Κι έτσι φτάσαμε στο «ευκαιρία να περάσουμε την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής και γενικά του συνταξιοδοτικού συστήματος».
Κι έτσι φτάσαμε στο «δεν θα αφήσουμε τίποτα όρθιο από τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, προκειμένου να αρπάξουν και να εκμεταλλευτούν οι επενδυτές τα δεκάδες δισεκατομμύρια του 5ου μνημονίου με τίτλο «Σχέδιο Ανάκαμψης», τους εργαζόμενους και τον πλούτο του λαού και της χώρας, ακόμα και μέσω της καταστροφής του, για χάρη της τεράστιας κερδοφορίας τους».
Για άλλη μια φορά, ετούτη ακόμα πιο έντονα, γίνεται φανερό στους εργαζόμενους, στο λαό πως Ο ΕΧΘΡΟΣ, Ο ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ: Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ, ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟΥ, Η ΕΕ ΤΟΥ.
Όλοι αυτοί είναι συνυπεύθυνοι για την τραγική κατάσταση που ζούμε σήμερα και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε στο απροσδιόριστο μέλλον.
Όμως είμαστε κι εμείς εδώ. Και όπως φτάσαμε στο «με οργανωμένη απειθαρχία αρνούμαστε την υποταγή, αντιστεκόμαστε, υπερασπιζόμαστε, διεκδικούμε», θα συνεχίσουμε μέχρι να φτάσουμε στο «να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση». Άρδην και οριστικά. Σαν εργατική τάξη, σαν λαός, σαν κοινωνική- λαϊκή συμμαχία.