Σικάγο 1886, οι εργάτες διεκδίκησαν να διαχωριστεί το 24ωρο σε τρία ίσα μέρη, 8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση και 8 ώρες ελεύθερο χρόνο, είχε την έννοια να βελτιώνει την ποιότητα της ζωής των εργαζομένων, ήταν μια σημαντική κατάκτηση και αποτελούσε τότε πραγματική πρόοδο.
Σήμερα με την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, όταν η παραγωγή και ο πλούτος έχουν φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα, μπορεί να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής και με μείωση του εργάσιμου χρόνου.
Το πισωγύρισμα που επιδιώκουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι κυβερνήσεις τους τα τελευταία 30 χρόνια, σχετικά με τον εργάσιμο χρόνο, είναι επιστροφή στον μεσαίωνα και καθόλου κίνηση προς τα μπρος.
Πρόοδος με τα σημερινά δεδομένα για τους εργαζόμενους είναι η μείωση του εργάσιμου χρόνου, με αύξηση αποδοχών, σε βαθμό τέτοιο και για τα δύο που να ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες τους. Ανάγκες που είναι άμεσα συνδεδεμένες και με τα δυο. Με τον αντιστρόφως ανάλογο τρόπο συνδέονται για τον καπιταλιστή, αφού για εκείνον το ζητούμενο είναι η μείωση του μισθού και η αύξηση του ημερήσιου χρόνου δουλειάς.
Το βασικό περιεχόμενο μιας τέτοιας παρέμβασης είναι το νομοσχέδιο που κατάθεσε η κυβέρνηση της ΝΔ και επιδιώκει να περάσει την πιο εξελιγμένη από πλευράς αποτελεσμάτων επίθεση στο 8ωρο.
Σερυθμίσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων πάτησαν και οι τωρινοί για να πάνε την υπόθεση ένα βήμα παραπέρα, με αποτέλεσμα η επόμενη μέρα για τον εργαζόμενο που θα διαπραγματεύεται ατομικά, όχι μόνο τον μισθό, αλλά τον ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο δουλειάς, να έχει πολλαπλές επιπτώσεις για τον ίδιο και την οικογένειά του.
Πόσες και ποιες μπορεί να είναι οι περιπτώσεις εκείνες που ένας εργαζόμενος θα επιθυμεί να εργαστεί περισσότερο, σε βάρος της υγείας του, για να εξοικονομήσει αναγκαίο χρόνο σε ένα απροσδιόριστο μέλλον, χωρίς μια τέτοια συμφωνία να προσκρούει στις επιχειρηματικές ανάγκες;
Οσο ζωτικής σημασίας είναι για τον εργοστασιάρχη η ιδιοκτησία του πάνω στο εργοστάσιο, στις μηχανές και φυσικά η ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της εργασίας, άλλο τόσο και περισσότερο είναι για τον εργαζόμενο ο σταθερός ημερήσιος χρόνος δουλειάς. Πάνω σε αυτόν αναφέρεται ο μισθός του, πάνω σε αυτόν χτίζει τις οικογενειακές, κοινωνικές του σχέσεις και υποχρεώσεις, εξαιτίας αυτού μπορεί να είναι και την επόμενη μέρα, τον επόμενο μήνα και τα χρόνια μέχρι να συνταξιοδοτηθεί, ικανός για εργασία.
Ο αγώνας που έχουμε λοιπόν μπροστά μας θα είναι δύσκολος, μακροχρόνιος, αλλά αναγκαίος όσο ποτέ πριν. Η επιτυχία του έχει κριτήριο την αποφασιστικότητα και την πίστη στο δίκιο μας από τη μια και τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων από την άλλη. Εδώ κρίνεται, εξάλλου, η ίδια η ζωή της εργατικής τάξης.